معنی شبی در تهران

شبی. [ش َ] (ص نسبی) هر چیز که آن را به شب نسبت دهند. (برهان قاطع):
سزای قدر تو شاها به دست حافظ نیست
جز از دعای شبی و نیاز صبحدمی.
حافظ.
- ستارگان شبی، کواکب لیلی، مقابل روزی. (فرهنگ فارسی معین).

شبی. [ش َ] (ص نسبی، اِ) آن را به سبج معرب نموده اند. نوعی از جامه ٔ دوخته باشد و بعضی گویند پوستین است. (برهان قاطع): سُبجَه، شبی زَن. (مهذب الاسماء). || جامه ای که شب بر خود پوشند. (برهان). جامه ٔ شب. پیراهن شب. || سدره. شبیک. در مراسم زردشتیان: قَرقَل، شبی بی آستین و بی گریبان. (یادداشت مؤلف).

شبی. [] (ع مص) دواندن مادیان نجیب. (از دزی ج 1 ص 726).

شبی. [ش َ] (از ع، اِ) مخفف شبیه در اصطلاح «شبیه خوانی » متداول بین عامه. رجوع به شبیه و شبیه خوانی شود.

نیم شبی. [ش َ] (ص نسبی) منسوب به نیم شب. (یادداشت مؤلف). آنچه در نیم شب وقوع یابد. (فرهنگ فارسی معین). مربوط به نیم شب. در دل شب. در نصف شب:
دلا بسوز که سوز تو کارها بکند
دعای نیم شبی دفع صد بلا بکند.
حافظ.
بیار می که چو حافظ مدامم استظهار
به گریه ٔ سحری و دعای نیم شبی است.
حافظ.
می صبوح و شکر خواب صبحدم تا چند
به عذر نیم شبی کوش و گریه ٔ سحری.
حافظ.

آب شبی. [ب ِ ش َب ْ بی] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) آب معدنی که در آن شَب ّ یا زاج باشد.

صور نیم شبی. [رِ ش َ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) کنایه از آه و ناله و فریاد و فغان نیم شبی باشد. (برهان) (انجمن آرا) (آنندراج):
به صور نیم شبی درشکن رواق فلک
به ناوک سحری برشکن مصاف قضا.
خاقانی.
رجوع به صور صبحگاهی شود.

‎ منسوب به شب. یا ستارگان شبی کواکب لیلی مقابل روزی، هنگام شب، پیراهن و جامه ای که شب پوشند. (صفت) منسوب به شب.

مربوط به شب،
جامه‌ای که شب بر تن می‌کنند،
(قید) [عامیانه] شب‌هنگام، هنگام شب: شبی چه بخوریم؟

فیلمی از بهرام کاظمی

فیلمی از بهرام کاظمی

شبیه مانند

بهرام کاظمی

1172